Will They Sing Like Raindrops or Leave Me Thirsty
Max Pinckers
Book review by Stefan Vanthuyne
First published in Knack Focus, Belgium, April 2014
‘Het idee dat er een objectieve werkelijkheid is die een fotograaf kan vastleggen, is achterhaald. Beelden zijn een illusie van transparantie.’ De uitspraak is van de jonge, Brusselse fotograaf Max Pinckers en dateert van 2011, toen hij nog studeerde aan het KASK. Sindsdien legt hij zich toe op het staven ervan. Voor The Fourth Wall, zijn internationaal bejubelde afstudeerwerk, trok Pinckers naar Mombay om er de impact van Bollywood op de dagelijkse realiteit te onderzoeken. Door niet rechttoe rechtaan te documenteren, maar te gaan ensceneren, tastte Pinckers de rigoureuze grenzen van de documentaire fotografie af. Met Will They Sing Like Raindrops or Leave Me Thirsty slaat hij stilaan barsten in de muur. Reden: een onderwerp dat zwaarder weegt. Will They Sing... vertelt het verhaal van de Love Commandos, een organisatie die verliefde koppels probeert te redden van de soms dodelijke toorn van hun afkeurende families. Een verontrustend reëel onderwerp, maar dat houdt Pinckers geenszins tegen om het dezelfde cinematografische behandeling te geven. Aan de hand van verschillende beeldlagen en verwijzingen naar de clichématige Bollywoodtaal, weet hij een gecontroleerd spanningsveld tussen echt en geënsceneerd op te bouwen. Dat Pinckers daar ver in gaat, mag blijken uit de opdracht aan een Indiase parfumist om voor hem de geur van True Love te mengen. Een statig stilleven van het flesje staat in het boek, het parfum zelf bij Pinckers thuis. Echte liefde, zo hebben wij geroken, ruikt zeemzoet. Net zoals de werkelijkheid in Bollywood.
Drie vragen aan Max Pinckers:
Net als bij The Fourth Wall laat je opnieuw de grens tussen realiteit en fictie vervagen.
Alleen is de realiteit van Will They Sing... een pak dwingender.
‘Die frictie is exact waar ik naartoe wilde werken. Bij Lotus (eerder werk over ladyboys in Thailand, red.) had ik een hard documentaireonderwerp, maar miste ik nog een sterke fictieve laag. Bij The Fourth Wall was het onderwerp ondergeschikt aan het spel met de fictie. De uitdaging nu lag erin om die twee zaken samen te voegen op een manier die allusies maakt op het onderwerp, zonder het voortdurend in beeld te brengen.’
‘Ik zal nooit mijn onderwerp bekritiseren, maar wel de manier waarop het getoond wordt’, zei je ooit.
‘Een onderwerp heb je sowieso nodig, maar ik voel geen drang om iets aan te klagen. Daarvoor is de materie vaak veel te complex. Wat ik vooral wil doen, is aan de hand van een welbepaalde, reële problematiek reflecteren op het medium zelf, op de documentaire fotografie.’
Ik kan me voorstellen dat men het daar in documentairemiddens moeilijk mee heeft. Stoort dat je?
‘Totaal niet. Onlangs kreeg ik de vraag van CNN om een selectie beelden door te sturen voor hun blog. Zij wilden de fictie er uit laten en vooral focussen op de Love Commandos. Dat is niet de bedoeling, want dan krijg je een zwakke reeks te zien. Dus heb ik een serie doorgestuurd met enkele heel abstracte beelden erbij, om die balans enigszins te behouden. We zullen zien hoe ze ermee omgaan.’